اعتراف عجیب آلپاچینو بعد از 40 سال!

به گزارش ستاره پارسی؛ آلفردو جیمز «اَل» پاچینو زادهٔ ۲۵ آوریل ۱۹۴۰ است.آل پاچینو هنرپیشه و فیلم‌ساز آمریکایی است.آل پاچینو در حرفه کاری خود در طول پنج دهه چندین جایزه دریافت کرده‌است؛ از جمله یک جایزه اسکار، دو جایزه تونی و دو جایزه امی. این جوایز آل پاچینو را به معدود بازیگرانی بدل می‌سازد که تاج سه‌گانه بازیگری را دریافت کرده‌اند. به  آل پاچینو همچنین جوایزی مثل یک عمر دستاورد هنری بنیاد فیلم آمریکا، سیسیل بی دمیل و نشان ملی هنر اعطا شده‌است.

«آل پاچینو»، بازیگر افسانه‌ای سینمای آمریکا اعتراف کرد، «فرانسیس فورد کوپولا» قصد اخراج وی از فیلم به‌یادمادنی «پدرخوانده» را داشته است.

درحالیکه حدود چهار دهه از ساخت فیلم «پدرخوانده» که از ماندگارترین فیلم‌های تاریخ سینماست می‌گذرد، آل پاچینو اذعان کرد، کوپولا قصد داشته وی را از این فیلم کنار بگذارد.

آل پاچینو که در این فیلم نقش «مایکل کورلئونه» را بازی کرده است، اعتراف کرد، اگر وساطت «مارلون براندو» نبود، فرانسیس فورد کوپولا وی را از این پروژه فیلم کنار می‌گذاشت.

این بازیگر 70 ساله در گفت‌وگو با «لری کینگ» در شبکه سی.ان.ان گفت: «مارلون براندو منبع الهام من بود و هنگام بازی در کنار وی بسیار راحت بودم. اگر حمایت او نبود، من از فهرست بازیگران این فیلم حذف می‌شدم.»

آل پاچینو که برای بازی در فیلم «پدرخوانده» نامزد جایزه اسکار شده بود در ادامه گفت: «کوپولا تصور می‌کرد که من برای نقش کورلئونه مناسب نیستم. اما آنچه موجب ماندن من شد، صحنه مربوط به رستوران در فیلم است که بعد از فیلم‌برداری با بازی من موافقت کردند.»

پاچینو با نام کامل «آلفردو جیمز پاچینو» و نام مستعار «سانی» متولد 25 آوریل 1940 در نیویورک است. ورود او به عرصه بازیگری را باید سال 1969 دانست.

در سال 1973 او در فیلم‌های مترسک و سر پیکو بازی کرد. در مترسک نقش آدمی سرگشته را داشت که در پی هویت خویش است و در سر پیکو نیز یک پاچینوی تمام عیار بود. وی در این فیلم نقش فرانک سر پیکو افسر پلیسی را بازی کرد که فساد افسران مافوق خود را افشا می‌کند. پاچینو در همان سال بار دیگر نامزد دریافت اسکار شد، اما باز هم این جایزه نصیبش نشد. با این حال منتقدان، جایزه گلدن گلوب را به سبب بازی در سر پیکو به وی اهدا کردند.

از دیگر بازی‌های چشمگیر پاچینو می‌توان به حضورش در فیلم‌های پدرخوانده 2 (1974)، بعد از ظهر سگی (1975) و عدالت برای همه (1979) اشاره کرد. پاچینو برای بازی در همه این فیلم‌ها نامزد اسکار شد ولی بدان دست نیافت. او می‌گوید: «من برای اسکار بازی نمی‌کنم، چون بازیگری عشق من است، عشقی که هرگز نمی‌توانم رهایش کنم».

او برای بازی در فیلم‌هایی چون کرامر علیه کرامر (1979)، اینک آخرالزمان و متولد چهارم جولای (1989) دعوت شد ولی او این پیشنهادها را قبول نکرد. هنگامی که کاپولا برای فیلم اینک آخرالزمان او را دعوت کرد، پاچینو در یک جمله پاسخ منفی به او داد: «من با تو به جنگ نخواهم آمد.»

از فیلم‌های معروف او در این دهه می‌توان به دیک تریسی، پدرخوانده (1990)، فرانکی و جانی (1991)، گلن گری گلن راس (1992)، راه کارلیتو (1993)، مخمصه (1995)، تالار شهر (1996)، وکیل مدافع شیطان، دنی براسکو (1997) و خودی (فیلم) (1998) اشاره کرد. اما برترین فیلم او در این دهه، بوی خوش زن در سال 1992 است که جایزه اسکار را برایش به ارمغان آورد. او در این فیلم ایفاگر نقش مرد نابینایی بود که عشق به همنوع را به بهترین شکل ممکن بیان می‌کند.

دهه1990 را برای باید دهه نوینی برای پاچینو دانست، زیرا او که پس از بازی در فیلم انقلاب (1985) مبتلا به ذات الریه شد و مدت چهار سال نیز از عالم سینما دور مانده بود، در فیلم دریای عشق (1989) بار دیگر خوش درخشید.

علاوه بر جایزه اسکار، جایزه گلدن گلوب نیز برای این فیلم از سوی منتقدان، به او اعطا شد. زمانی که نقش شیطان در فیلم وکیل مدافع شیطان (1997) را ایفا کرد، همه بزرگان، نامداران و تماشاگران سینما و مردم عادی او را نابغه خواندند.

در سال1996 از سوی انجمن گوتام جایزه ویژه یک عمر فعالیت هنری نصیبش شد و پیش از آن نیز از سوی فستیوال بین المللی فیلم سن سباستین اسپانیا، جایزه مشابهی به او اهدا شد.

او در سال 2002 در فیلم بی‌خوابی نقش یک کارآگاه را بازی کرد که در تعقیب یک قاتل حرفه‌ای است. تاجر ونیزی (2004) را باید بهترین فیلم او از سال 2000 به بعد دانست. آل پاچینو از 19 ماه اکتبر با نمایش تاجر ونیزی به صحنه تئاتر برادوی می رود.