امسال سال انتخاباتی است، سیزدهمین دوره انتخابات ریاستجمهوری تا چند ماه دیگر برگزار میشود و فقط چند ماه تا پایان دولت فعلی باقی مانده، به عبارت دیگر میتوان سال جاری را به دو نیمه تقسیم کرد، شش ماهه اول پایان دولت فعلی و شش ماهه دوم استقرار دولت جدید.
چهار دوره انتخابات قبلی در سالهای ۸۴، ۸۸، ۹۲ و ۹۶ برگزار شده، در دو دوره اول محمود احمدینژاد به مدت هشت سال رئیسچمهور شد و در هشت سال اخیر نیز مردم حسن روحانی را به عنوان رئیس دولت انتخاب کردند.
اما وضعیت سه شاخص مهم تورم، نرخ رشد اقتصادی و نرخ بیکاری در این چهار دوره چگونه بوده است؟ در چهار سال انتخاباتی قبلی این سه شاخص بررسی شدهاند. در دو سال اقتصاد کشور رشد کرده و از سرعت رشد قیمت کالاها و خدمات مصرفی خانوارها کاسته شده، اما در دو سال وضعیت بیکاری نیروی فعال جامعه بدتر شده است.
در سال ۸۴ وضعیت نرخ رشد اقتصادی کشور تقریبا ثابت بود و کشور نرخ رشد حدود شش درصدی داشت. در سال انتخاباتی بعدی یعنی سال ۸۸ رشد اقتصادی به بیش از سه درصد رسید که نسبت به سال قبل ۲٫۵ پله افزایش داشته است.
از سال ۸۳ تا کنون پایینترین نرخ رشد اقتصادی در سال ۹۱ رخ داد که این شاخص منفی پنج درصد ثبت شد و تا پایان سال ۹۱ با بهبود سه پلهای منفی ۱٫۸ درصد شد، اما بالاترین نرخ رشد با رقم ۸٫۳ درصدی در سال ۹۵ به ثبت رسید که در سال ۹۶ حدود پنج پله افت کرد.
نرخ بیکاری در سال ۸۴ نسبت به سال قبل رشد یک درصدی و در سال ۸۸ نیز رشد ۱٫۵ درصدی داشت، اما در سال ۹۲ نرخ بیکاری حدود دو درصد بهبود یافت، ولی در سال ۹۶ تقریبا بدون تغییر بود.
نرخ بیکاری در سال ۹۶ معادل ۱۲٫۱ درصد بود، اما براساس دادههای مرکز آمار ایران بیکاری در پاییز سال ۹۹ به ۹٫۴ درصد رسیده که از بهبود این شاخص را نشان میدهد.
در طول سال ۸۴ نرخ تورم با کاهش پنج پلهای به رقم ۱۰٫۴ درصد رسید، این شاخص در سال ۸۸ نیز با شیب تندتری کاهش یافت و با افت ۱۴ پلهای در طول سال، نرخ ۱۰٫۸ درصدی را به ثبت رساند.
تنها در سال ۹۲ تورم افزایش یافت و با رشد سه پلهای به ۳۴ درصد رسید. طی سالهای اخیر یکی از سالهای پرثبات نرخ تورم در سال ۹۶ رخ داد. این شاخص در تمام ماههای این سال بین نرخ ۱۰ و ۹ درصدی نوسان کرد.