۲۸ اسفند ۹۸، تنها ۲ روز مانده به سال نو، صدای شیون از خانه ای در خیابان ۲۰ متری جانبازان، نبش کوچه گلستان سوم شهرستان «خوی»، شنیده شد. صدایی که حکایت از گریه های مادری داشت که بدن دختر ۱۰ساله اش را در آغوش گرفته بود و به سمت بیمارستان می دوید.

پلیس از همان ابتدا به پدر خانواده مشکوک می شود، اما مرد زیر بار نمی رود. تا اینکه در نهایت اعتراف می کند و می گوید: «دخترم صدای تلویزیون را خیلی بلند کرده بود. یک لحظه عصبانی شدم و دیگر نتوانستم خودم را کنترل کنم.» به گفته حسین الف، یک لحظه عصبانیت عامل قتل یک دختر ۱۰ساله بوده است، اما وقتی سراغ پیگیری هرچه بیشتر این پرونده برویم، ابعاد دیگری نمود می یابد؛ ابعاد دیگری از حقیقت که با گفته های این مرد تفاوت های زیادی دارد.

ویروس کرونا و سال نو باعث شده بود پیگیری های حقوقی این پرونده به تعویق بیفتد، اما در نهایت، به ویژه پس از ماجرای قتل «رومینا اشرفی» دختر ۱۴ساله اهل روستایی در تالش استان گیلان به دست پدرش و رسانه ای شدن این حادثه، مادر حدیث هم سراغ وکیل رفت تا صدای دخترش خاموش نماند.

وکیل پرونده: قاتل در اعترافاتش نوشته که خواب دخترش را دیده و حالا عذاب وجدان دارد

«بشیر کریمخانی»، وکیل پایه یک دادگستری، وکالت این پرونده را بر عهده گرفته است. کسی که از سوی مادر حدیث، خواهان اشد مجازات برای پدر این دختر است.

این وکیل دادگستری در توضیح هرچه بیشتر این پرونده می گوید: «از همان ابتدای وقوع این حادثه که پرونده در دست پلیس جنایی قرار گرفت پلیس به پدر خانواده مشکوک شده بود. در تحقیقات بازپرسی او منکر هر چیزی می شد، اما در نهایت اعتراف کرد که دخترش را کشته است. پزشکی قانونی هم تایید کرده که دختر خفه شده است. حسین االف یعنی مرد این خانواده در اعترافات خود بعد از اینکه مسئولیت قتل را بر عهده می گیرد می گوید که حالا دچار عذاب وجدان شده و خواب دخترش را دیده است. او همچنین خواسته که به سزای عملش برسد.»

کریمخانی با اشاره به برگه اعترافات حسین الف ادامه می دهد: «او درباره اینکه چرا چنین تصمیم به این کار گرفته است هم توضیح داده که وقتی در خانه بوده، دخترش صدای تلویزیون را خیلی بلند می کند و همین موضوع هم باعث می شود عصبانی شود و برای لحظاتی کنترل خودش را از دست بدهد. در نهایت گفته شده با کمربند و مانتو، دخترش را خفه کرده است.»

مادر مقتول: دختر من قربانی هوسرانی پدرش شد

«رحیمه فیضی»، مادری که تنها فرزندش را از دست داده است، اصلی ترین عزادار این ماجرا، برای تعریف داستانی که از سر گذرانده، از سال ۹۵ شروع می کند: «دی ماه سال ۹۵ بود که شوهر من به همراه یک دختر متواری شد. آنها از چندی پیش با هم در رابطه بودند و بالاخره برای اینکه بتوانند با هم باشند فرار کردند. البته با پیگیری های خانواده ها هر ۲ نفر پیدا شدند و رابطه شان هم قطع شد. حتی بعد از این ماجرا آن قدر شوهرم در شرایط بد اجتماعی قرار گرفت که از کارش هم اخراج شد. آن روزها برای اینکه بتواند دوباره سر کارش برگردد از من خواهش کرد که با رئیسش صحبت کنم. من هم زندگی ام را دوست داشتم و به خاطر دخترم قبول کردم که این زندگی را ادامه دهم. خودم هم دوباره او را به سر کار برگرداندم.»

او به امید اینکه اوضاع بهتر شود به زندگی اش ادامه داد اما چنین نشد: «فکر می کردم اوضاع بهتر شده اما هنوز ۲ سال نگذشته بود که متوجه شدم دوباره رابطه اش را با آن دختر شروع کرده است. ابتدا همه چیز را انکار می کرد و دروغ می گفت و سعی در مخفی کردن همه چیز داشت، اما بعد از مدتی رابطه اش را علنی کرد. کار به جایی رسیده بود که می گفت باید بگذاری من با این دختر ازدواج کنم. مرا تهدید می کرد و می گفت تو را می کشم. باید بگذاری من به زندگی خودم برسم. حتی آن دختر هم چند بار مرا تهدید کرد، اما توجهی نمی کردم.»

رحیمه با آهی از سر دل می گوید نمی دانستم در نهایت این بلاها سرم می آید: «فردای شب چهارشنبه سوری بود. تمام جزئیات را به خوبی در خاطر دارم. از صبح دلشوره داشتم. شوهرم شب کار بود. صبح که به خانه آمد ابتدا یکسری تعمیرات در خانه انجام داد. صبحانه اش را خورد و لیست خرید به من داد . گفت که قسط وام را هم پرداخت کنم. من هم رفتم سراغ کارها. خریدها را انجام دادم و موقع انجام کار بانکی متوجه شدم که شماره حساب را برنداشته ام. دوباره به خانه برگشتم که دفترچه را بگیرم، اما از برادر شوهر خواستم که کار را انجام دهد و در آن مدت در خانه مادرشوهرم نشستم. خانه هایمان نزدیک است. وقتی به خانه برگشتم، بند کفشم را باز نکرده بودم که گفت برو برایم سیاه دانه بخر. در تمام این مدت دلشوره ام بیشتر شده بود. بالاخره به خانه رسیدم و فضای خانه اضطرابم را بیشتر کرد. روفرشی به هم ریخته بود، وسیله های خانه روی زمین ولو شده بودند. همه چیز نامرتب بود. گوشه ای از خانه هم دختر بیچاره ام با صورتی کبود افتاده بود.»

همه تلاشش را می کند تا بدون اشک ریختن، بغضش را فرو بخورد: «دیگر نمی دانید چه حالی داشتیم. برادرشوهرم را صدا زدم و منتظر آمبولانس نماندیم. دخترم را بغل کردم و دویدم. فقط می خواستم صورت خندان دخترم را دوباره ببینم، اما وقتی به بیمارستان رسیدیم دیگر دخترم تمام کرده بود. از آن روز تا الان که با شما صحبت می کنم نه خواب دارم و نه خوراک. تمام شب را کابوس می بینم. زندگی به کامم زهرمار شده است. دختر پاک و بی گناه من قربانی هوسرانی پدرش شد.»

می خواستم دخترم پدر داشته باشد، اما نمی دانستم همان پدر قاتلش می شود

رحیمه ۲۳ سال داشته که ازدواج می کند. با مردی از فامیل که سه سال هم از او کوچک تر بوده. دوست نداشته ازدواج کند، اما پدرش مجبورش می کند.

وقتی از رحیمه می پرسم که بعد از اینکه متوجه خیانت شوهرت شدی نخواستی جدا شوی، می گوید نمی خواستم دخترم بی پدر شود: «سراغ طلاق نرفتم چون دلم برای دخترم می سوخت. نمی خواستم او بی پدر و بی خانواده بزرگ شود. همه تلاشم را کردم تا آن مرد را دوباره به زندگی برگردانم. اما او دیگر مرد زندگی نشد. حتی به شوهرم هم گفته بودم، بگذار این دختر را به سروسامان برسانیم بعد هر کاری که دوست داشتی بکن اما نشد. قصدم محافظت از دخترم بود، اما نمی دانستم همین پدر قاتل تنها فرزندمان می شود.»

او در پاسخ این سوال که آیا شوهرش پیش از این هیچ وقت تهدیدهایش را عملی هم کرده بود یا نه توضیح می دهد: «اردیبهشت سال گذشته داشتیم با ماشین به خانه می رفتیم که ناگهان گفت می خواهم برایت آب هویج بخرم. آن آبمیوه را که خوردم در مسیر خانه مدام سرگیجه داشتم. فشارم لحظه به لحظه افت می کرد. تا دم کما رفتم و سه روز تمام هم در CCU بودم. روز آخر پرستار از من پرسید چه موادی مصرف می کنی؟ من که خیلی بهم برخورده بود گفتم، چرا چنین سوالی می پرسید؟ گفت حتماً باید مواد مصرف کرده باشی که پزشکان به تو چنین مسکن هایی بزنند. همان موقع شک کردم که خودش کاری کرده و چیزی در آبمیوه ام ریخته است اما به روی خودم نیاوردم.»

اما این تنها دفعه ای نبود که رحیمه چنین حسی پیدا کرد: «یک بار دیگر هم نزدیک خانه ناگهان پایش را روی گاز گذاشت و از کنارم گذشت. بعدها به مادربزرگش گفت که می خواستم با ماشین به رحیمه بزنم، اما از قصاصش ترسیدم. بعد که من به رویش آوردم گفت، نه مادربزرگم دروغ گفته است.»

به گفته رحیمه، این مرد همیشه در دعواها تهدید می کرد و می گفت بالاخره یک روز تو را می کشم اما او تصورش را هم نمی کرد که برای دخترش هم برنامه ای داشته باشد. تا اینکه حسین الف در دادگاه گفت که پیش از این حادثه، از همسایه درباره جرم کارش هم پرسیده و فهمیده بود که اگر دخترش را بکشد، دیگر قصاصی بر گردنش نیست: «حتماً برای همین هم همیشه می گفت اگر تو را بکشم قصاص می شوم، اما فهمیده بود که با قتل دخترش قصاصی در انتظارش نیست. یک بار هم دخترم تعریف کرد که با دخترعمه اش در خانه بوده که پدرش سراغش می رود و خواسته خفه اش کند و وقتی دخترم اعتراض می کند دستش را برمی دارد و می گوید، شوخی کردم.»

می پرسم هیچ کدام از این حرف ها باعث نشد که تصمیم بگیری به این زندگی خاتمه بدهی: «نه، فکرش را هم نمی کردم حرف هایش را عملی کند. تصور می کردم بلوف می زند. باورم نمی شد دست به چنین کاری بزند. حالا اما خوب می فهمم که حرف هایش جدی بود و آن روز حادثه هم کاملاً با برنامه دست به قتل دختر بیچاره من زد. اگرچه با صحنه سازی ابتدا گفت که دزد آمده و دروغ های زیادی سرهم کرد و بعد از آن گفت که از روی عصبانیت ناگهانی چنین کاری کرده، اما حالا دیگر خوب می دانم همه کارهایش با برنامه قبلی بوده است.»

رحیمه حالا دیگر نمی خواهد صدای دخترش خاموش بماند: «او می دانسته که چون پدر است قانون مجازات سنگینی برایش لحاظ نمی کند. گفته دیه می دهم و چند سالی هم در زندان می مانم، بعد هم با همان دختر زندگی ام را می کنم. اما من از مسئولان درخواست می کنم اجازه ندهند او به هدفش برسد. یک قانونی بگذارید تا دختران ما این طور قربانی نشوند. دختر ۱۰ساله من هنوز فرصت گناه و اشتباه کردن هم پیدا نکرده بود. من دیگر زندگی ندارم، چرا آن قاتل باید روزی از زندان آزاد شود؟ من اشد مجازات و قصاص را برایش می خواهم. خواهشاً صدای ما را به گوش مسئولان برسانید. حدیث من هیچ گناهی نداشت. حقش نبود.»

رضا شفاخواه، وکیل دادگستری: قتل حدیث هم در دسته قتل های ناموسی قرار می گیرد

تنها در یک ماه اخیر خبر کشته شدن سه دختر به دست پدران شان به صدر اخبار کشور رسیده است: رومینا، ریحانه و حالا هم حدیث. نکته قابل توجه اینکه سه ماه از وقوع این حادثه گذشته است، اما رسانه ای شدن خبر رومینا سبب شد مادر حدیث هم در صدد شنیده شدن صدای خودش و دختر به خاک سپرده اش برآید. او که دید قتل رومینا به دست پدر چه واکنش هایی در جامعه برانگیخت به خود جرات داد تا درباره بلای بزرگی که بر زندگی خودش آوار شد هم حرف بزند. پدرانی که اتفاقا برای نسل های گذشته نیستند. پدر رومینا جوان بود و این بار هم پدر حدیث تنها ۳۴ سال سن دارد که دست به چنین کاری می زند.

رضا شفاخواه وکیل دادگستری و فعال حقوق کودکان به علت منفک شدن قتل های اینچنینی از سایر قتل هایی که در طول سال و در مناطق مختلف کشور رخ می دهد اشاره می کند و توضیح می دهد: «در تمامی کشورهای دنیا «قتل ناموسی» به عنوان پدیده ای خاص برشمرده می شود. این موضوع علت مشخص هم دارد؛ نخست اینکه رواج این نوع قتل ها در خانواده بیشتر از سوی مردان خانواده مثل پدر و برادر، علیه زنان اتفاق می افتد، به همین خاطر است که این عنوان در تمامی کشورها معنا و مفهومی یکسان دارد. نکته بعدی که این حوادث را از قتل کودکان به دست مادر جدا می کند نوع پاسخ قانونی در کشور ما به آن است. والدینی که مسئولیت و حقوق و تکالیفی مشترک دارند، اگر جرمی یکسان مثل قتل فرزند را مرتکب شوند، مجازاتی متفاوت خواهند داشت. در همان پرنده رومینا، اگر قاتل مادر بود، قصاص می شد، اما پدر نهایتاً با ۱۰ سال زندان مجازات می شود.»

این فعال حقوق کودکان همچنین توضیح می دهد که حالا با قانون شدن متن حمایت از اطفال و نوجوانان، نهادهای درگیر با این حوادث مسئولیت بیشتری نسبت به گذشته دارند: «وقتی از رومینا و ریحانه شنیدیم، حمایت از کودکان و نوجوانان تنها لایحه ای بود بدون ظرفیت اجرایی قانونی. حالا اما شرایط تغییر کرده است. این متن، قانونی در دست ضابطان قضایی و تکلیفی است بر گردن نهادهای مختلف از جمله سازمان بهزیستی کشور که مکلف است در شرایط بحرانی و مخاطره آمیز برای کودکان و نوجوانان ورود کند و با مداخله، آنها را از شرایط بحرانی نجات دهد، حتی اگر آن خطر بزرگ خانه، خانواده یا والدین باشند. ماده ۳ این قانون به طور واضح حدود ۱۲ وضعیت مخاطره آمیز را برای کودکان و نوجوانان توضیح داده و بهزیستی، اورژانس اجتماعی، ضابطان قضایی و نیروهای انتظامی را مکلف به مداخله می کند. اگر تا دیروز همین دوستان به ما می گفتند هنوز که جرمی اتفاق نیفتاده است، حالا دیگر نباید منتظر وقوع جرم باشند. بلکه به محض مشاهده شرایط مخاطره آمیز باید جلوی جرم را بگیرند.»